ผังเมืองที่ประกาศใช้ในกลางปี พ.ศ.2556 มีจุดบกพร่องหลายประการ ประการหนึ่งก็คือการกำหนดพื้นที่สีเขียวทแยง ซึ่งก็คือพื้นที่อนุรักษ์ชนบทและเกษตรกรรม โดยบริเวณสำคัญหนึ่งอยู่ในเขตลาดกระบัง และเขตหนองจอก ตามทฤษฎีเขตนี้น่าจะใช้เพื่อการเกษตรกรรมเป็นหลัก แต่โดยที่อาจขาดการส่งเสริมกิจกรรมเกษตรกรรม และขาดการควบคุมที่ดี มีการตีความแบบผิดเพี้ยน จึงกลายเป็นว่าผลการสำรวจกรณีศึกษาลาดกระบัง มีโรงงาน มีการจัดสรรที่ดินและอื่น ๆ เกิดขึ้นมากมาย เหลือพื้นที่เพื่อการเกษตรกรรมจริงๆ เพียงราวหนึ่งในสี่ การวางผังเมืองที่ไม่เป็นจริงเช่นนี้จะทำอย่างไรดี ลองมาดูกรณีศึกษาและการระดมสมองจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง